പൊന്ത് | ഉമ്മകള്‍ വിരിഞ്ഞ പൂമരം | മിച്ചം പിടിച്ച രാത്രി
മൂന്നു കവിതകള്‍
പൊന്ത്
കഴിഞ്ഞ കുറച്ചേറെ
നാളുകളായി
കൊത്തുള്ള പതിയില്‍
പൊന്ത് തത്തിക്കളിക്കുന്നു
ചൂണ്ട കണ തലപ്പത്ത് ; ഈര
ഇരയ്ക്കായ് തിടുക്കം കൂട്ടുന്നു.
തൊണ്ട തുളച്ചു കീറുവാന്‍
കൊളത്ത് ; മൂര്‍ച്ചയുടെ മുനമ്പത്ത്
കാത്തുക്കെട്ടികിടക്കുന്നുണ്ട്.
ഓരോ കൊത്തിലും പൊന്ത് ;
തീര്‍ച്ചയുടെ അറ്റം കൂര്‍പ്പിച്ച്
ഒരുങ്ങിനില്‍ക്കുന്നു.
ആഴങ്ങളിലേക്കാഴ്ന്ന
നിലവിളിയൊച്ച
കാതില്‍ പതിക്കും മുന്‍പ്
കരയിലെ പിടച്ചിലില്‍
ഒരു ദേശം വറ്റിതീര്‍ന്നിരിക്കുന്നു.
ഭയത്തിന്നാകൃതിയാല്‍
കാശപ്പുക്കാരന്റെ കത്തി
വെട്ടിതിളങ്ങിയിട്ടും;
പൊന്ത്
നിശബ്ദത അനുസരിച്ചുക്കൊണ്ട്
തത്തികളിച്ചുക്കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു.
മിച്ചം പിടിച്ച രാത്രി
അമ്മ വീണ്ടും
രാത്രിയെ
പ്രാതലാക്കികൊണ്ടേയിരിക്കും.
ഒരു പകലിനെ
പകുതിവിഴുങ്ങി ഞാന്‍
വീട്ടിലേക്കു മടങ്ങിയെത്തുമ്പോള്‍;
അമ്മ
പകലും, രാത്രിയും
എനിക്കായി
കരുതിവെച്ചിട്ടുണ്ടാകും.
പലപ്പോഴായി
അടുക്കള എന്നെയും നോക്കി
ഇല്ലിപ്പടിമേല്‍ വന്ന്
കുറുഞ്ഞി കാണാതെ
നോക്കിയിരുന്നിട്ടുണ്ടാകും.
ഞാന്‍ കഴിച്ചിട്ട്
ബാക്കിവന്ന രാത്രിയെ
അമ്മ വെള്ളത്തിലിട്ടുവെക്കും
അമ്മ വീണ്ടും
രാത്രിയെ
പ്രാതലാക്കിമാറ്റും
പഴങ്കഞ്ഞിയെന്നു നീ
പേരിട്ടു വിളിച്ചിട്ടും,
കത്തിനിന്ന
കാന്താരികൂട്ടി
ആ രാത്രിയെ മോന്തിതീര്‍ക്കും.
ഉമ്മകള്‍ വിരിഞ്ഞ പൂമരം
ഉമ്മകളുടെ പൂമരം
പൂത്തത്
നെറ്റിമേലായിരുന്നു!
നട്ടത് അമ്മയും.
പല തവണ
പൂത്തുവിരിഞ്ഞിട്ടും
അമ്മക്കൊരു
പൂപോലും കിട്ടിയില്ല.
അമ്മയുടെ
മരണദിവസമാണ്
ആ പൂമരം
അമ്മയുടെ
നെറ്റിയിലേക്കു പറിച്ചു നട്ടത്.
