നാവിക ലഹളയും കോൺഗ്രസും

1946-ലെ റോയൽ ഇന്ത്യൻ നേവി ലഹള നമ്മുടെ സ്വാതന്ത്ര്യദിനം ആഘോഷിക്കുന്നതിന് ഏതാനും ദിവസങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് ഓർക്കുന്നത് സന്തോഷകരമാണ്. സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ ചരിത്രത്തിൽ അവഗണിക്കപ്പെട്ട ഒരു സംഭവം മാത്രമല്ല, കൊളോണിയൽ യജമാനന്മാരും കോൺഗ്രസിന്റെ നേതാക്കളും ഒരുപോലെ അടിച്ചമർത്തിയ സംഭവമാണിത്.

വാസ്തവത്തിൽ, കോൺഗ്രസ് ആ ഭീകര സംഭവത്തിന്റെ മനോവിഭ്രാന്തിയിൽ അകപ്പെട്ടിരുന്നു. കലാപത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ഉത്പൽ ദത്തിന്റെ "കല്ലോൽ" (കൊടുങ്കാറ്റ്) എന്ന നാടകം അരങ്ങേറുന്നത് തടയാൻ 1965-ൽ ബംഗാളിലെ അവരുടെ സർക്കാർ എല്ലാ തന്ത്രങ്ങളും പരീക്ഷിച്ചു.

കോൺഗ്രസ് പരമാവധി വിഘാതങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ചെങ്കിലും, റെക്കോർഡ് കണക്കിന് പ്രേക്ഷകരുടെ മുന്നിൽ നാടകം മിനർവ തിയേറ്ററിൽ അവതരിപ്പിച്ചു. സദസ്സിലുണ്ടായിരുന്ന പ്രമുഖ പണ്ഡിതൻ ആഷിസ് നന്ദി അതിന്റെ ജനപ്രീതിക്ക് ഒരു സാക്ഷിയാണ്. പ്രമോദ് കപൂർ ഈ ചരിത്രസംഭവത്തെ ചുറ്റിപ്പറ്റി നന്നായി ഗവേഷണം നടത്തിയ ഒരു പുസ്തകത്തിൽ നെയ്തെടുത്ത വിവരണത്തിന്റെ ചില ഭാഗങ്ങളാണിവ.

1946 ഫെബ്രുവരിയിലെ നാവിക ലഹള ബ്രിട്ടീഷുകാർ നേരിട്ട ഏറ്റവും വലിയ നാണക്കേടായിരുന്നു. എല്ലാത്തിനുമുപരി, ബ്രിട്ടൻ നാവിക സംവിധാനങ്ങളെ കുറിച്ച് വീമ്പിളക്കിയിരുന്നു. ഏകദേശം രണ്ട് നൂറ്റാണ്ടുകളോളം ബ്രിട്ടീഷുകാർ കടലുകളെ ഭരിച്ചു.

"സ്വകാര്യരും" (നോൺ കമ്മീഷൻഡ് ഓഫീസർമാർ) നാവികരും ലഹളയ്ക്ക് തീ കൊളുത്തുന്നതിന് മുമ്പുള്ള ഗൂഢാലോചനയാണ് പുസ്തകത്തിന്റെ ഒരു പ്രധാന ഭാഗം. ഇതിൽ ഉൾപ്പെട്ട രാഷ്ട്രീയക്കാർ ആരായിരുന്നു? ഗൂഢാലോചനക്കാർ എവിടെയാണ് കണ്ടുമുട്ടിയത്? "വിശ്വസ്തരായ" ഇന്ത്യക്കാർ അടങ്ങുന്ന ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്റലിജൻസിൽ നിന്ന് അവർ എങ്ങനെ രക്ഷപ്പെട്ടു?

പുസ്തകത്തെ പുകഴ്ത്തിക്കൊണ്ട് ചലച്ചിത്ര നിർമ്മാതാവ് ശ്യാം ബെനഗൽ ലഹളയുടെ നേതാക്കൾക്കിടയിലെ കഷ്ടിച്ചു കൗമാരക്കാരനായ ഒരു ബലൈ ദത്തിനെക്കുറിച്ച് പറയുന്നുണ്ട്. പിന്നീട്, കടുത്ത കമ്യൂണിസ്റ്റുകാരനായ ദത്ത് ബെനഗൽ കോപ്പി റൈറ്റർ ആയി ജോലി നോക്കിയ ലിന്റസിൽ ഒരു പരസ്യ എക്സിക്യൂട്ടീവായി മാറി.

ഈ സമയത്താണ് ബെനഗൽ 'മ്യുട്ടിണി ഓഫ് ഇന്നസന്റ്സ്' ലഹളയെക്കുറിച്ചുള്ള ദത്തിന്റെ ആന്തരിക വിവരണം, അത് പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നതിന് വളരെ മുമ്പുതന്നെ വായിച്ചത്. പ്രശസ്ത ചരിത്രകാരനായ വില്യം ഡാൽറിംപിൾ പ്രസക്തമായ ഒരു ചോദ്യം ചോദിക്കുന്നു: "1946, 1857-ലെ മഹാവിപ്ലവത്തിന്റെ ഒരു പുനരാവിഷ്കാരമായി മാറുമായിരുന്നോ?"

ബ്രിട്ടീഷുകാർക്കെതിരായ "പോരാളികളായി" ഗാന്ധി, നെഹ് റു, സർദാർ പട്ടേൽ എന്നിങ്ങനെ നമ്മുടെ ദേശീയ നേതാക്കളെ പലരും വിശേഷിപ്പിക്കുന്നതിന്റെ കാല്പനിക പ്രതിച്ഛായയെക്കുറിച്ച് പുസ്തകം ഒരുതരത്തിൽ വിമർശിക്കുന്നു. വിവേചനത്തിനും ദരിദ്രമായ റേഷനുകൾക്കുമെതിരെ ഒരു വലിയ കലാപത്തിന് തിരികൊളുത്തിയ റേറ്റിംഗുകളേക്കാൾ (ratings) അവരെല്ലാം ബ്രിട്ടീഷുകാരോട് കൂടുതൽ സഹാനുഭൂതിയുള്ളവരാണെന്ന് തോന്നുന്നു. ബ്രിട്ടീഷുകാർക്കെതിരായ ജനകീയ പ്രക്ഷോഭമായിരുന്നു അത്. എന്തുകൊണ്ടാണ് കോൺഗ്രസ് ഇതിനെ എതിർത്തത്?

ലഹളയുടെ നേതൃത്വം കമ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി ഓഫ് ഇന്ത്യക്കൊപ്പമായിരുന്നു എന്നതായിരിക്കും ലണ്ടനിലും ഗാന്ധി, പട്ടേൽ, ജിന്ന തുടങ്ങിയ യാഥാസ്ഥിതിക ഇന്ത്യക്കാർക്കും ഭീഷണി മണി മുഴങ്ങാൻ കാരണം. എസ്.എ. ഡാങ്കെയെപ്പോലുള്ള അരുണാ ആസഫ് അലിയെപ്പോലുള്ള കോൺഗ്രസ് പാർട്ടിയുടെ ഇടതു പക്ഷത്തിന്റെ നേതാക്കളായിരുന്ന സമരത്തിന്റെ മുൻപന്തിയിലുണ്ടായിരുന്നു . നെഹ്റുവിന്റെ ആശയക്കുഴപ്പം രൂക്ഷമായിരുന്നു. കോൺഗ്രസിലെ ഇടത് പക്ഷത്തെക്കുറിച്ച് അദ്ദേഹം ഉത്കണ്ഠാകുലനായിരുന്നു: അവർ പാർട്ടി ഉപേക്ഷിക്കുകയും അതുവഴി കോൺഗ്രസിനെ ദുർബലപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്താൽ എന്തുചെയ്യും?

" ഗൂഢാലോചനക്കാരുടെ" വിപുലമായ ആസൂത്രണത്തിനുശേഷം (കപൂർ എഴുതുന്നു) "ഫെബ്രുവരി 18 തിങ്കളാഴ്ച സമരത്തിന് തിരി കൊളുത്തി. ചരിത്രകാരനായ സുമിത് സരകറിന്റെ മോഡേൺ ഇന്ത്യയിൽ നിന്നുള്ള ഒരു ഉദ്ധരണി കപൂർ ഇങ്ങനെ വിവരിക്കുന്നു: "ഫെബ്രുവരി 20 ലെ ഉച്ചതിരിഞ്ഞ് സാഹോദര്യത്തിന്റെ ശ്രദ്ധേയമായ രംഗങ്ങൾ കണ്ടു, ഗേറ്റ് വേ ഓഫ് ഇന്ത്യയിൽ ശ്രദ്ധേയമായ റേറ്റിംഗിനായി ജനക്കൂട്ടം ഭക്ഷണം കൊണ്ടുവരികയും കട സൂക്ഷിപ്പുകാർ അവർക്ക് ആവശ്യമുള്ളതെല്ലാം എടുക്കാൻ അവരെ ക്ഷണിക്കുകയും ചെയ്തു." ഇതിനെ കോൺഗ്രസ് എതിർത്തിരുന്നോ?

ലഹള 78 കപ്പലുകളിലേക്കും 21 തീര സ്ഥാപനങ്ങളിലേക്കും 20,000 ത്തിലധികം റേറ്റിംഗുകളിലേക്കും വ്യാപിച്ചു. "48 മണിക്കൂറിനുള്ളിൽ, ഇത് രണ്ടാം ലോകമഹായുദ്ധത്തിലെ ഏറ്റവും ശക്തമായ നാവികസേനകളിലൊന്നിനെ തകർത്തു. വാശിയേറിയ യുദ്ധങ്ങൾ നടന്നു. നൂറുക്കണക്കിന് ആളുകൾ കൊല്ലപ്പെട്ടു.

ബ്രിട്ടീഷുകാരുടെ നേരെ പശുക്കണ്ണുകള് തന്ത്രമായി കാണുന്ന കോണ്ഗ്രസിന്റെയും മുസ്ലിം ലീഗിന്റെയും നേതൃത്വത്തെ ഇത് സാരമായി ബാധിച്ചു. അവരുടെ അർമദയെ മുക്കിക്കളയുക പോലുള്ള നടപടികളുമായി ബ്രിട്ടീഷുകാരെ ഭയപ്പെടുത്തുകയല്ല, പകരം, നല്ല പെരുമാറ്റത്തിനുള്ള പ്രതിഫലമായി സ്വാതന്ത്ര്യം വരുമെന്ന് അവർ കണക്കുകൂട്ടി .

മറുവശത്ത്, പൃഥ്വിരാജ് കപൂർ, സലിൽ ചൗധരി, ബൽരാജ് സാഹ്നി, സൊഹ്റ സെഹ്ഗൽ, ഉത്പൽ ദത്ത്, അരുണാ ആസഫ് അലി, മിനു മുസാനി, അശോക മേത്ത, ഖ്വാജ അഹമ്മദ് അബ്ബാസ്, ജോഷ് മലിഹാബാദി, സാഹിർ ലുധിയാൻവി തുടങ്ങി നിരവധി പേർ.

ഫെബ്രുവരി 28 ലെ ഹിന്ദുസ്ഥാൻ സ്റ്റാൻഡേർഡിന്റെ ഒന്നാം പേജിൽ കോൺഗ്രസ് നേതാക്കളുടെ പ്രതികരണങ്ങൾ നിറഞ്ഞതാണ്. അഞ്ച് കോളങ്ങളിലായി ഒരു ബാനറിലാണ് ഗാന്ധിജിയുടെ പ്രതികരണം.

അരുണാ ആസഫ് അലിയുടെ ആഹ്വാനത്തെ ഗാന്ധി എതിർത്തു: "ഭരണഘടനാമുന്നണിയിൽ നിൽക്കുന്നതിനേക്കാൾ ബാരിക്കേഡുകളിൽ ഹിന്ദുക്കളെയും മുസ്ലീങ്ങളെയും ഒന്നിപ്പിക്കുന്നതാണ് എനിക്കിഷ്ടം." "ബാരിക്കേഡ് ജീവിതം ഭരണഘടന പിന്തുടരണം" എന്നായിരുന്നു ഗാന്ധിജിയുടെ പ്രതികരണം. "ബ്രിട്ടീഷ് പ്രഖ്യാപനങ്ങളെ അവിശ്വസിക്കു മാത്രമല്ല ഒരു കലഹത്തിന് ആക്കം കൂട്ടുന്നതിൽ ദീർഘവീക്ഷണത്തിന്റെ ആവശ്യത്തിന് അരുണ വില കല്പിച്ചില്ല" എന്ന് ഗാന്ധി പറഞ്ഞു.

അതേ പേജിൽ കോൺഗ്രസ് പ്രസിഡന്റ് മൗലാന ആസാദ് "ദേശീയ ചൈതന്യം അടിച്ചമർത്തപ്പെടുത്തരുത്" എന്ന് വാദിക്കുന്നു. മറുവശത്ത് സർദാർ പട്ടേൽ "ബഹുജന ഉണർവ് മറ്റുള്ളവർ ചൂഷണം ചെയ്യുന്നതിനെക്കുറിച്ച്" ആശങ്കാകുലനാണ്.

ആരാണ് 'മറ്റുള്ളവർ'? അതാണ് വിഷയത്തിന്റെ കാതൽ.

ബ്രിട്ടാനിയയുടെ അഭിമാനമായിരുന്ന നാവികസേന വളരെ ദുർബലമാണെന്നത് വേണ്ടത്ര അസ്വസ്ഥതയുണ്ടാക്കി. വെസ്റ്റ്മിൻസ്റ്ററിലെ പ്രാവുകളുടെ ഇടയിൽ പൂച്ചയെ ശരിക്കും നയിച്ചത് ഇന്ത്യയിലും ആഗോളതലത്തിലും കമ്യൂണിസ്റ്റുകാരുടെ ദ്രുതഗതിയിലുള്ള നേട്ടങ്ങളാണ്.

തെലങ്കാന കലാപം 1946 ജൂലൈയിൽ മാത്രമാണ് പത്രവാർത്തകളിൽ ഇടം പിടിച്ചതെങ്കിലും, ബൃഹത്തായ രഹസ്യ ശൃംഖലയെക്കുറിച്ചുള്ള ഇന്റലിജൻസ് റിപ്പോർട്ടുകൾ വളരെ മുമ്പുതന്നെ ബ്രിട്ടീഷുകാർക്ക് ലഭ്യമായിരുന്നു.നാവികസേനയിൽ കലാപം പൊട്ടിപ്പുറപ്പെട്ടപ്പോൾ, ഇന്ത്യക്ക് പുറമെ മാവോയുടെ ലോംഗ് മാർച്ച് അതിന്റെ അവസാന ഘട്ടത്തിലായിരുന്നു .

40-കളിലും 50-കളിലും കൊളോണിയലിസം പിൻവാങ്ങുന്നതുപോലെ, കൊറിയയിലെ കമ്യൂണിസ്റ്റ് വ്യാപനത്താൽ സാമ്രാജ്യത്വത്തെ വെല്ലുവിളിക്കുകയായിരുന്നു, പ്രത്യേകിച്ചും 1950-ൽ ചൈന യാലു നദി മുറിച്ചുകടന്നതിനുശേഷം. 1957-ൽ ബാലറ്റ് പെട്ടിയിലൂടെ ആദ്യത്തെ കമ്യൂണിസ്റ്റ് സർക്കാർ കേരളത്തിൽ സ്ഥാപിതമായി. ഈ സംഭവങ്ങൾ പിന്നീടാണ് സംഭവിച്ചത്, പക്ഷേ കാറ്റ് ഒരു ദിശയിലേക്ക് വീശുന്നതായി സാമ്രാജ്യത്വ ഭരണകൂടം തിരിച്ചറിഞ്ഞു.

ലഹള വ്യാപിച്ച ഉടൻ തന്നെ, ലണ്ടനിലെ ക്ലെമന്റ് അറ്റ്ലിയുടെ സർക്കാർ കാബിനറ്റ് മിഷൻ അയച്ചു, വാവെൽ പ്രഭുവിന് പകരം മൗണ്ട് ബാറ്റൺ പ്രഭുവിനെ നിയമിച്ചു, സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനുള്ള അവസാന തീയതിയായി 1948 ജൂൺ 30 ന് നിശ്ചയിച്ചു.

മൗണ്ട് ബാറ്റൺ തീയതി ഓഗസ്റ്റ് 15 ലേക്ക് മാറ്റി. മൗണ്ട് ബാറ്റൺ ലണ്ടനിൽ നിന്നുള്ള സന്ദേശം വേഗത്തിൽ ഗ്രഹിച്ചു: ബ്രിട്ടീഷുകാർ വളർത്തിയെടുത്ത നേതാക്കൾക്ക് അധികാരം കൈമാറുക, "നമ്മളെപ്പോലുള്ള ആളുകൾ" ആയിരുന്ന നേതാക്കൾക്ക്. 1917-ലെ ബോൾഷെവിക് വിപ്ലവത്തിനുശേഷം ലോകത്തെ ആഞ്ഞുവീശിയ ഇടത് തരംഗം കണക്കിലെടുക്കുമ്പോൾ, ബ്രിട്ടീഷുകാർ തമ്മിൽ ഒരു ബന്ധം സ്ഥാപിച്ച ഇന്ത്യയിലെ "മിതവാദി" രാഷ്ട്രീയക്കാരുടെ കാൽക്കീഴിൽ നിന്ന് നിലം മുറിക്കപ്പെടാനുള്ള എല്ലാ അപകടങ്ങളും ഉണ്ടായിരുന്നു.