ഗസ്സ ഉപരോധത്തിന്റെ പതിനഞ്ച് വർഷങ്ങൾ

ഈ മാസം, ഗാസ മുനമ്പിലെ വിനാശകരമായ ഉപരോധം അതിന്റെ പതിനഞ്ചാം വർഷത്തിലേക്ക് ഔദ്യോഗികമായി കടക്കുമ്പോൾ, ഡേവിഡ് റോസിന്റെ സ്ഫോടനാത്മക റിപ്പോർട്ട്, "ദി ഗാസ ബോംബ്ഷെൽ" ഞാൻ വീണ്ടും വായിച്ചു. എന്റെ ജന്മനാടിനെ തന്നെ യു.എസും ഇസ്രായേലും ചേർന്ന് മുഖ്യധാരാ എൻ.ജി.ഓകൾ വരെ ലോകത്തെ ഏറ്റവും വലിയ തുറന്ന ജയിലെന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കുന്ന ഒന്നായി എങ്ങനെ മാറ്റിയെന്ന് അതെന്നെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു.

കഥ ഒരുപോലെ ലളിതവും ഞെട്ടിക്കുന്നതുമാണ്. 2006 ന്റെ തുടക്കത്തിൽ, യുഎസിലെ ബുഷ് ഭരണകൂടം ഗസ്സയിലെ ജനങ്ങളെ തങ്ങളുടെ പ്രതിനിധികളെ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നതിനായി നിയമസഭാ കൗൺസിൽ തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ പങ്കെടുക്കാൻ ക്ഷണിച്ചു. ഗസ്സൻ ഫലസ്തീനികൾ, ജനാധിപത്യ തെരഞ്ഞെടുപ്പിലെ പതിവുപോലെ, തങ്ങളുടെ താൽപ്പര്യങ്ങളെ ഏറ്റവും നന്നായി പ്രതിനിധീകരിക്കുമെന്ന് അവർ വിശ്വസിക്കുന്ന സ്ഥാനാർത്ഥികൾക്ക് വോട്ട് ചെയ്യണം എന്ന് കരുതി. എന്നാൽ, ഞങ്ങൾ അവരുടെയും ഇസ്രയേലിന്റെയും താത്പര്യങ്ങൾക്ക് അനുസരിച്ച് വോട്ട് ചെയ്യണമെന്നായിരുന്നു അമേരിക്കൻ ആവശ്യം.

അതിനാൽ, ഞങ്ങൾ ഫലസ്തീനികൾ ഞങ്ങളുടെ കൊളോണിയൽ അടിച്ചമർത്തൽ ശക്തികളുടെ കണ്ണിലെ 'തെറ്റായ' തെരഞ്ഞെടുപ്പ് നടത്തി. കഴിഞ്ഞ 15 വർഷമായി ഈ "തെറ്റിന്റെ" പേരിൽ ഞങ്ങൾ കഠിനമായി ശിക്ഷിക്കപ്പെടുന്നു.

ഹമാസിനെ തെരഞ്ഞെടുത്തതിന് ഞങ്ങൾക്ക് മേൽ ചുമത്തിയ മാരകമായ ഉപരോധം ഗസ്സയെ ഒരു തുറന്ന ജയിലാക്കി മാറ്റുക മാത്രമല്ല, ഒരു കോൺസൻട്രേഷൻ ക്യാമ്പ് തന്നെ ആക്കി മാറ്റി: ഒരിക്കൽ മനോഹരമായിരുന്ന ഈയിടത്തിൽ, രണ്ട് ദശലക്ഷം ആളുകൾ, അവരിൽ പകുതിയോളം 15 വയസ്സിന് താഴെയുള്ള കുട്ടികൾ ഇപ്പോൾ വെള്ളം, ഭക്ഷണം, വൈദ്യുതി, മരുന്നുകൾ എന്നിവയുടെ അഭാവത്തിൽ അതിജീവനത്തിന് ശ്രമിക്കുകയാണ്. ജനീവ കൺവെൻഷനിൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്ന അന്താരാഷ്ട്ര മാനുഷിക നിയമത്തിന്റെ വ്യക്തമായ ലംഘനമാണ് ഇത്.

കഴിഞ്ഞ 15 വർഷത്തിനിടയിൽ, ഞങ്ങളുടെ സ്വന്തം നാട്ടിലെ തടവുകാരായി ഞങ്ങളെ മാറ്റിയ ഈ മധ്യകാല ഉപരോധത്തിൽ, ഞങ്ങൾ നാല് വംശഹത്യ യുദ്ധങ്ങൾ സഹിച്ചു. ഗസ്സയിൽ ജനിച്ചുവെന്ന ഏക കുറ്റകൃത്യത്തിന് നിരവധി കുട്ടികൾ ഉൾപ്പെടെ 4,000 ത്തിലധികം സാധാരണക്കാർ ഇസ്രായേൽ ബോംബാക്രമണത്തിൽ ഇല്ലാതായി.

ഞങ്ങൾ വ്യവസ്ഥാപിതമായി ക്രൂരരായി, അംഗവൈകല്യമുള്ള, തടവിലാക്കപ്പെട്ട, കൊല്ലപ്പെടുമ്പോൾ നിഷ് ക്രിയമായി കാണുകയല്ലാതെ അന്താരാഷ്ട്ര സമൂഹം ഒന്നും ചെയ്തില്ല. കാരണം, പരിഷ്കൃതരും അന്തസ്സുമുള്ള മനുഷ്യരാവാൻ വേണ്ടതൊന്നും (നീലക്കണ്ണുകളും സ്വർണമുടിയും) ഞങ്ങൾക്ക് ഇല്ല എന്നത് തന്നെ.

തീർച്ചയായും, ഈ ഉപരോധത്തിന് മുമ്പ് ഗസ്സയിലെ ജീവിതം അത്ര മികച്ചതായിരുന്നില്ല.

2000 ൽ, രണ്ടാമത്തെ ഇൻതിഫാദയുടെ ആരംഭത്തിന് മുമ്പ്, ഫലസ്തീനിൽ ആപേക്ഷികമായി "സമാധാനം" ഉണ്ടെന്ന് പലരും വിശ്വസിച്ചപ്പോൾ, ഉദാഹരണത്തിന്, വെസ്റ്റ് ബാങ്കിലെ നബ്ലൂസിലെ ആൻ - നജാ സർവകലാശാലയിൽ ഒരു അക്കാദമിക് ജീവിതം ആരംഭിക്കാനുള്ള എന്റെ ആഗ്രഹം ഞാൻ ഗസ്സക്കാരനായത് കൊണ്ട് മാത്രം നിഷേധിക്കപ്പെട്ടു .

ഗസ്സക്കും വെസ്റ്റ് ബാങ്കിനുമിടയിൽ ചില ഫലസ്തീനികൾക്കെങ്കിലും സുരക്ഷിതമായി കടന്നുപോകാൻ ഇസ്രായേൽ അനുവദിച്ചിരുന്നു. ആവശ്യമായ രേഖകൾ നൽകി ഒരു പെർമിറ്റിനായി ഞാൻ അപേക്ഷിച്ചു. ഒരാഴ്ചയ്ക്ക് ശേഷം, എന്റെ അപേക്ഷ നിരസിക്കപ്പെട്ടുവെന്ന് എന്നെ അറിയിച്ചു – ഒരു കാരണവും നൽകാതെ.

കാരണം കണ്ടെത്താൻ എനിക്ക് ആഗ്രഹമുണ്ടായിരുന്നു. അതിനാൽ, ഞാൻ ഒരു ദിവസം രാവിലെ ആറു മണിക്ക് ബെയ്ത്ത് ഹനൂൺ ( എറസ് ) ചെക്ക്പോയിന്റിലേക്ക് പോയി, ഇസ്രായേലിന്റെ ആഭ്യന്തര സുരക്ഷാ സേവനമായ ഷിൻ ബെറ്റ് ഫയലുകളിൽ നിന്ന് എന്നെക്കുറിച്ച വിവരങ്ങൾ അറിയാൻ. ഒരു ക്യൂവിൽ ചേരാൻ അവർ എന്നോട് ആവശ്യപ്പെട്ടു. വെസ്റ്റ് ബാങ്കിലേക്ക് കടക്കാൻ എന്നെ അനുവദിക്കാത്തത് എന്തുകൊണ്ടാണെന്ന് എന്നോട് പറയാൻ കഴിയുന്ന ഒരു ഷിൻ ബെറ്റ് ഓഫീസറെ കാണാൻ നടത്താൻ കാത്തിരിക്കണമെന്ന് എന്നോട് പറഞ്ഞു. ഞാൻ ദിവസം മുഴുവൻ കാത്തിരുന്നു. വൈകുന്നേരം അഞ്ച് മണിക്ക് എന്നോട് ഒരു വിവരവും നൽകാതെ പോകാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. ഇന്നേ ദിവസം വരെ എന്തുകൊണ്ടാണ് എന്റെ അപേക്ഷ നിരസിക്കപ്പെട്ടതെന്ന് എനിക്കറിയില്ല. അതിനുശേഷം എനിക്ക് വെസ്റ്റ് ബാങ്ക് സന്ദർശിക്കാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല.

അതിനാൽ ഗാസ ഉപരോധം 15 വർഷം മുമ്പ് ആരംഭിച്ചതല്ല. 22 വർഷം മുമ്പ് 2000 ൽ വെസ്റ്റ് ബാങ്കിൽ ആ ജോലി നേടാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോഴും ആരംഭിച്ചതല്ല. ഏകദേശം 30 വർഷം മുമ്പ് ഇത് ആരംഭിച്ചു, ഓസ്ലോ ഉടമ്പടി ഒപ്പിടന്നതിനും മുൻപ് തന്നെ. ഇസ്രായേലും യുഎസിനെപ്പോലുള്ള അതിന്റെ ശക്തരായ സഖ്യകക്ഷികളും എല്ലായ്പ്പോഴും ഗസ്സൻ ജനതയെ എങ്ങനെയോ ഭൂമുഖത്ത് നിന്നും ഒഴിവാക്കേണ്ട അസൗകര്യമായി കണ്ടു. കഴിഞ്ഞ 15 വർഷമായി ഞങ്ങൾ അനുഭവിച്ച ഉപരോധം ഞങ്ങളെ ഒഴിവാക്കാനുള്ള ഞങ്ങളുടെ അടിച്ചമർത്തുന്നവരുടെ ശ്രമങ്ങളിലെ ഏറ്റവും പുതിയ അധ്യായം മാത്രമാണ്.

മുൻ യുഎസ് പ്രസിഡന്റ് ജിമ്മി കാർട്ടർ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞപ്പോൾ അതിശയോക്തി ആകില്ല : "ഗസ്സ മുനമ്പിലെ ഫലസ്തീനികളെ മനുഷ്യരേക്കാൾ മൃഗങ്ങളെപ്പോലെയാണ് പരിഗണിക്കുന്നത് … ചരിത്രത്തിൽ മുൻപ് ഇതുപോലുള്ള ഒരു വലിയ സമൂഹം ബോംബുകളും മിസൈലുകളും ഉപയോഗിച്ച് നശിപ്പിക്കപ്പെടുകയും സ്വയം നവീകരിക്കാനുള്ള മാർഗ്ഗങ്ങൾ നഷ്ടപ്പെടുകയും ചെയ്തിട്ടില്ല. "

ഒരു അമേരിക്കൻ നേതാവിന്റെ നമ്മുടെ സാഹചര്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അപൂർവ അംഗീകാരം പത്ത് വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ്, 2009 ൽ ആയിരുന്നു. അതിനുശേഷം, ഞങ്ങളുടെ സ്ഥിതി പ്രകടമായി മോശമായി. അത് വഷളാകുന്നത് തുടരും.

ഇന്ന്, എല്ലായ്പ്പോഴും എന്നപോലെ, ഗസ്സയെയും ഗസ്സക്കാരെയും മായ്ക്കാനും നശിപ്പിക്കാനും അപ്രത്യക്ഷമാക്കാനും ഇസ്രായേൽ ഉദ്ദേശിക്കുന്നു. 15 വർഷം മുമ്പ് അന്തസ്സും സ്വാതന്ത്ര്യവും അർഹിക്കുന്ന ഏജൻസിയുള്ള മനുഷ്യരായി ഇസ്രായേലികൾ ഞങ്ങളെ കണ്ടില്ല. ഇന്നും അവർ ഞങ്ങളുടെ മാനവികതയെ അംഗീകരിക്കുന്നില്ല. ഞങ്ങൾ അവർക്ക് അസൗകര്യമല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമല്ല.

ലോകം ഉണർന്ന് "മതി" എന്ന് പറഞ്ഞില്ലെങ്കിൽ 15 അല്ലെങ്കിൽ 150 വർഷത്തേക്ക് ഞങ്ങളെ ഈ മുനമ്പിൽ തടവിലാക്കുകയും ശ്വാസം മുട്ടിക്കുന്നത് തുടരുകയും ചെയ്യും. ഗസ്സയിലെ ഉപരോധം മനുഷ്യചരിത്രത്തിനുമേലുള്ള ഒരു കറയാണ്. ലജ്ജാകരമായ ഈ വാർഷികത്തിൽ, നടപടിയെടുക്കാനും ഞങ്ങളുടെ ജയിലിന്റെ വാതിലുകൾ തുറക്കുന്നതിന് ആവശ്യമായ കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യാൻ ആരംഭിക്കാനും അന്താരാഷ്ട്ര സമൂഹം ബാധ്യസ്ഥമാണ്.