ശ്രീലങ്കയിൽ എന്തെങ്കിലും മാറിയോ?

പുതിയ നികുതി നയത്തെ എതിർക്കുന്നവരുടെ രോഷത്തിന്റെ അടിത്തറ ശ്രീലങ്കയുടെ സാമ്പത്തിക തകർച്ചയുടെ മൂലകാരണം പ്രസിഡന്റും സർക്കാരും അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്നില്ല എന്ന തോന്നലാണ്.

ലോകത്തിന്റെ ശ്രദ്ധ പിടിച്ചു പറ്റുകയും രാഷ്ട്രപതി, പ്രധാനമന്ത്രി, മന്ത്രിസഭ എന്നിവയുടെ രാജിയിലേക്ക് നയിക്കുകയും ചെയ്ത നാലുമാസത്തെ ബഹുജനപ്രതിഷേധം അനുഭവിച്ച ശ്രീലങ്കയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, മാസങ്ങൾക്ക് ശേഷം ആ രാജ്യം സമാധാനപരവും സുസ്ഥിരവുമാണെന്ന പ്രതീതി നൽകുന്നു. ഈ പരിവർത്തനത്തിന്റെ ക്രെഡിറ്റ്, അത്തരമൊരു സന്തോഷകരമായ പദം ഉചിതമാണെങ്കിൽ, പ്രസിഡന്റ് റനിൽ വിക്രമസിംഗെയ്ക്ക് പോകേണ്ടതുണ്ട്.

ഒരു ജനാധിപത്യ രാഷ്ട്രീയത്തിൽ, ധാർമ്മിക നിയമസാധുത വരുന്നത് സദ്ഭരണത്തിലൂടെയും തിരഞ്ഞെടുപ്പുകളിലൂടെയുമാണ്, അല്ലാതെ പ്രതിഷേധക്കാരെ അറസ്റ്റ് ചെയ്ത് നിശബ്ദരാക്കുന്നതിലൂടെയല്ല.

അരഗലയ സമരപ്രസ്ഥാനം ഉയര് ന്നുവന്ന സമയത്ത് ഗവണ് മെന്റിന്റെ ഉയര് ന്ന റാങ്കിലുള്ളവര് ക്ക് അദ്ദേഹത്തോട് നന്ദിയുള്ളവരായിരിക്കാന് കാരണമുണ്ട്. സമ്പദ് വ്യവസ്ഥ തകരുമ്പോൾ വരുമാനത്തിന്റെയും സമ്പാദ്യത്തിന്റെയും പകുതിയോ അതിലധികമോ മൂല്യം നഷ്ടപ്പെട്ട ആളുകളുടെ രോഷം നേരിടുമെന്ന് ഭയന്ന് മാസങ്ങളോളം അവർ ഒളിത്താവളങ്ങളിൽ നിന്ന് പുറത്തുവരാൻ ഭയപ്പെട്ടു.

സർക്കാർ മന്ത്രിമാർ എന്ന നിലയിൽ അവർ തനകളുടെ ആലയങ്ങളിൽ തിരിച്ചെത്തിയിരിക്കുന്നു, അവരുടെ മടങ്ങിവരവ് കാത്തിരിക്കുന്നവർ അക്ഷമയുടെ ലക്ഷണങ്ങൾ കാണിക്കുന്നു.

മൂന്ന് മാസം മുമ്പ് പാർലമെന്റിൽ നടന്ന ഭൂരിപക്ഷ വോട്ടെടുപ്പിലൂടെ പ്രസിഡന്റ് വിക്രമസിംഗെ പരമോന്നത രാഷ്ട്രീയ ഓഫീസിലേക്ക് തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെടുന്ന സമയത്ത്, രാജ്യം പ്രശനകലുഷിതമായ അന്തരീക്ഷത്തിലായിരുന്നു. റോഡുകളും പൊതു ഇടങ്ങളും രാജ്യത്തിന്റെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള ആളുകളെക്കൊണ്ട് നിറഞ്ഞിരുന്നു. അവർ മൊത്തം സിസ്റ്റത്തിന്റെ മാറ്റം ആവശ്യപ്പെടുകയായിരുന്നു.

രാഷ്ട്രപതിയും പ്രധാനമന്ത്രിയും മുഴുവൻ പാർലമെന്റും പിരിച്ചു വിടണമെന്ന് അവർ ആഗ്രഹിച്ചുവെങ്കിലും അവർക്ക് പകരം ആരാണ് പകരക്കാരാവേണ്ടതെന്ന് അവർ പറഞ്ഞില്ല. പ്രസിഡന്റ്, പ്രധാനമന്ത്രിയുടെ ഓഫീസുകളും വസതികളും എല്ലാം അവർ കയ്യടക്കിയിരുന്നു, പ്രതിഷേധ പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ അടുത്ത ലക്ഷ്യം പാർലമെന്റായിരുന്നു.

നിയമം നടപ്പാക്കുന്ന കാര്യത്തിൽ പൊലീസും സായുധ സേനയും പ്രതിരോധത്തിലായിരുന്നു. പ്രസിഡന്റ് റനിൽ വിക്രമസിംഗെയുടെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള നാടകീയമായ വഴിത്തിരിവ്, പ്രതിഷേധത്തിന്റെ മൂർദ്ധന്യാവസ്ഥയിൽ രാജിവച്ച മുൻ പ്രധാനമന്ത്രി മഹിന്ദ രാജപക്സെ കഴിഞ്ഞയാഴ്ച ഭരണകക്ഷിയുടെ ആദ്യ പൊതു റാലിയിൽ പുതിയ പ്രസിഡന്റിനോട് അഭിനന്ദനം പ്രകടിപ്പിക്കേണ്ടി വന്നത് എന്തുകൊണ്ടാണെന്ന് വിശദീകരിക്കപ്പെടുന്നുണ്ട്‌.

പ്രസിഡന്റ് വിക്രമസിംഗെയുടെ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് തെരുവുകളിലെ അരാജകത്വത്തിന് പകരം സൈന്യം ഏർപ്പെടുത്തിയ ഉത്തരവ് ഉപയോഗിച്ച് സ്ഥിതിഗതികളിൽ ഉടനടി മാറ്റം വരുത്താൻ കാരണമായി. പോലീസും സുരക്ഷാ സേനയും തങ്ങളുടെ ലാത്തിയും കൈവിലങ്ങും ഉപയോഗിച്ച് പ്രതിഷേധക്കാർക്കെതിരെ നിയമം കർശനമായി നടപ്പാക്കി.

കഴിഞ്ഞ ഭരണകൂടങ്ങളെപ്പോലെ, തങ്ങൾ ചില തെറ്റുകൾ ചെയ്തിട്ടുണ്ടെന്ന് പ്രസ്താവിക്കുമ്പോൾ, അവർ അവസാനം വിട്ടുപോയിടത്ത് നിന്ന് പുറപ്പെടാനുള്ള നിശ്ചയദാർഢ്യമല്ലാതെ, അവരുടെ ഭാഗത്ത് നിന്ന് പശ്ചാത്താപത്തിന്റെ പ്രകടമായ ലക്ഷണങ്ങളൊന്നുമില്ല.

പ്രാദേശികവും അന്തർദ്ദേശീയവുമായ മനുഷ്യാവകാശ ഗ്രൂപ്പുകളും യു.എൻ മനുഷ്യാവകാശ ഹൈക്കമ്മീഷണറും പോലും അപലപിക്കുകയും ആശങ്ക പ്രകടിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തിട്ടും സുരക്ഷാ സേനയുടെ ഭാഗത്ത് നിന്നുള്ള അറസ്റ്റുകളും അക്രമങ്ങളും ഇന്നും തുടരുന്നു.

തന്റെ കുഞ്ഞിനെ സമരപ്പന്തലിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്ന അമ്മയ്ക്ക് നേരെ പൊലീസ് നടത്തിയ ആക്രമണവും പ്രതിഷേധക്കാര് കുട്ടികളെ മനുഷ്യകവചമായി ഉപയോഗിക്കുന്നുവെന്ന രാഷ്ട്രപതി ഉള്പ്പെടെയുള്ള സര്ക്കാര് വക്താക്കളുടെ ന്യായീകരണവും അന്ന് ആരാണ് വിജയിച്ചത് എന്നതിന്റെ സൂചനയാണ്.

പ്രസിഡന്റ് വിക്രമസിംഗെയുടെ കീഴിൽ സർക്കാർ അധികാരം പുനഃസ്ഥാപിക്കുന്നതിന് പിന്നിൽ രണ്ട് പ്രധാന ഘടകങ്ങളാണ്. ഒന്നാമത്തേത്, രാജ്യത്തിന്റെ ഭരണത്തിന്റെ കേന്ദ്രബിന്ദുവായ ഭരണ സംവിധാനങ്ങളുടെ കെട്ടിടങ്ങളുടെ മേൽ ഭൗതിക നിയന്ത്രണം ഏറ്റെടുക്കുന്നതിൽ പ്രതിഷേധ പ്രസ്ഥാനം കൈവിട്ടുപോവുകയാണെന്ന വ്യാപകമായ തിരിച്ചറിവാണ്.

ഈ കെട്ടിടങ്ങൾ ശ്രീലങ്കൻ ശക്തിയുടെ കോട്ടകളാണ്, വൈറ്റ് ഹൗസ് അല്ലെങ്കിൽ ബക്കിംഗ്ഹാം കൊട്ടാരം യുണൈറ്റഡ് സ്റ്റേറ്റ്സിന്റെയും യുണൈറ്റഡ് കിംഗ്ഡത്തിന്റെയും അധികാര കേന്ദ്രങ്ങൾ ആകുന്നത് പോലെ. ഉദാഹരണത്തിന്, ടെമ്പിൾ ട്രീകൾക്ക് ഒരു ആദരണീയമായ ചരിത്രമുണ്ട്, സ്വാതന്ത്ര്യലബ്ധി മുതൽ ശ്രീലങ്കയിലെ പ്രധാനമന്ത്രിമാരുടെ വാസസ്ഥലമാണ് അത്. പ്രതിഷേധക്കാർ നീന്തൽക്കുളത്തിൽ മുങ്ങിക്കുളിച്ച പ്രസിഡന്റ്സ് ഹൗസ് യഥാർത്ഥത്തിൽ കൊളോണിയൽ കാലഘട്ടത്തിലെ ഗവർണർമാർ താമസിച്ചിരുന്ന ക്വീൻസ് ഹൗസ് എന്നായിരുന്നു അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത്. യുദ്ധകാലത്ത് തോക്കും ത്യാഗവും കാരണം പരമ്പരാഗതമായി ബഹുമാനം ലഭിച്ചിരുന്ന സുരക്ഷാ സേനയിലെ മുതിര്ന്ന അംഗങ്ങളോട് പ്രതിഷേധക്കാരില് ചിലര് ധിക്കാരത്തോടെ സംസാരിക്കുന്ന ദൃശ്യങ്ങളും പലരും അമിതമായി കണ്ടിരുന്നു. നേതാവില്ലാത്തതും നിയന്ത്രണാതീതവുമായ ഈ പ്രതിഷേധപ്രസ്ഥാനം എവിടെ അവസാനിക്കും എന്ന ചോദ്യം ഉയർന്നു.

രണ്ടാമത്തെ കാരണം, പ്രസിഡന്റ് റനിൽ വിക്രമസിംഗെ, തന്റെ മുൻഗാമിയിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി, അന്താരാഷ്ട്ര കുറ്റകൃത്യങ്ങൾക്ക് കാരണമായേക്കാവുന്ന മനുഷ്യാവകാശ ലംഘനങ്ങൾക്കായി അന്താരാഷ്ട്ര കോടതികൾ ഏറ്റെടുക്കുന്നതിനെയും അന്താരാഷ്ട്ര തലത്തിൽ ഉണ്ടായേക്കാവുന്ന പ്രതിച്ഛായ നഷ്ടത്തെ കുറിച്ചും ഒട്ടും ശ്രദ്ധ നൽകുന്ന ഒരാളല്ല. പ്രധാനമന്ത്രിയെന്ന നിലയിലുള്ള തന്റെ മുൻ കാലങ്ങളിൽ, പ്രസിഡന്റ് എല്ലായ്പ്പോഴും സമാധാനത്തോടും അനുരഞ്ജന പ്രക്രിയകളോടും പ്രതിബദ്ധത കാണിച്ചു.

2001-04 ൽ പ്രധാനമന്ത്രിയായിരിക്കെ നോർവീജിയൻ സഹായത്തോടെയുള്ള വെടിനിർത്തൽ, എൽടിടിഇയുമായുള്ള ചർച്ചാ പ്രക്രിയ എന്നിവയിൽ അദ്ദേഹം പങ്കെടുത്തു. 2015-19 ൽ പ്രധാനമന്ത്രിയായി അവസാനമായി സേവനമനുഷ്ഠിച്ചപ്പോൾ അദ്ദേഹം സഹ-സ്പോൺസർ ചെയ്ത യുഎൻഎച്ച്ആർസി പ്രമേയത്തിന് അംഗീകാരം നൽകി.

ശ്രീലങ്കൻ രാഷ്ട്രീയത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ആദരം ലഭിച്ചതിന് ശേഷം കഴിഞ്ഞ നാല് മാസമായി, പ്രസിഡന്റ് വിക്രമസിംഗെ രാഷ്ട്രീയമായും സാമ്പത്തികമായും രാജ്യത്തെ സുസ്ഥിരമാക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നു. നേതാക്കളെ അറസ്റ്റ് ചെയ്തും സുരക്ഷാ സേനയെ ഉപയോഗിച്ചും ജനകീയ പ്രതിഷേധങ്ങളെ തകർക്കാൻ അദ്ദേഹം പ്രതിഷേധ പ്രസ്ഥാനത്തെ രാഷ്ട്രീയമായി നിർവീര്യമാക്കുകയും ചെയ്തു.

ഇതിന്റെ ഫലമായി, രാജ്യമെമ്പാടുമുള്ള പതിനായിരക്കണക്കിന് ആളുകളെ അണിനിരത്താൻ കഴിയുന്ന ദിവസങ്ങളിൽ നിന്ന് പ്രതിഷേധ പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ ദൃശ്യമായ ഘടകം നാടകീയമായി ചുരുങ്ങി. നിലവിൽ രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടി അംഗങ്ങൾ, യൂണിവേഴ്സിറ്റി വിദ്യാർത്ഥികൾ, സിവിൽ സൊസൈറ്റി പ്രവർത്തകർ എന്നിവരുടെ കോർ ഗ്രൂപ്പ് മാത്രമാണ് പൊതു പ്രതിഷേധത്തിൽ ഏർപ്പെടാനുള്ള റിസ്ക് എടുക്കാൻ തയ്യാറാവുന്നത്.

അടിച്ചമർത്തലിലൂടെ രാഷ്ട്രീയത്തെ സുസ്ഥിരമാക്കുന്നതിനേക്കാൾ സമ്പദ്വ്യവസ്ഥയെ സുസ്ഥിരമാക്കുന്നത് കൂടുതൽ പ്രയാസകരമാണെന്ന് തെളിയിക്കുന്നു

യുക്തിസഹരായ ഏതൊരാളും ഇപ്പോൾ ഒരു പ്രതിഷേധത്തിന് പോകുന്നതിനുമുമ്പ് രണ്ട് തവണ ചിന്തിക്കും, അത് നിയമവിരുദ്ധമാണെന്ന് പൊലീസിന് കണക്കാക്കാനും പ്രതിഷേധക്കാരെ അറസ്റ്റ് ചെയ്യാനും കഴിയും.

അടിച്ചമർത്തലിലൂടെ രാഷ്ട്രീയത്തെ സുസ്ഥിരമാക്കുന്നതിനേക്കാൾ സമ്പദ്വ്യവസ്ഥയെ സുസ്ഥിരമാക്കുന്നത് കൂടുതൽ പ്രയാസകരമാണെന്ന് തെളിയിക്കുന്നു. ഉയർന്ന പണപ്പെരുപ്പം, പരോക്ഷ നികുതി, സബ്സിഡികൾ വെട്ടിക്കുറയ്ക്കൽ എന്നിവയിലൂടെ വിഭവങ്ങളെ ജനങ്ങളിൽ നിന്ന് വഴിതിരിച്ചുവിടുന്നതിലാണ് സർക്കാർ ഇതുവരെ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചത്.

രാജരതയിലെ വൃക്കരോഗികള് ക്കുള്ള സബ് സിഡി നിരക്കിലുള്ള മരുന്ന് ലഭ്യമാക്കാന് പ്രയാസമാണ്, ബട്ടിക്കലോവയിലെ പരിഭാഷകര് ക്കുള്ള സബ് സിഡിയുള്ള ഭാഷാ പരിശീലനം പിന് വലിച്ചു. കൊളംബോയിലെ നിർമ്മാണ സൈറ്റുകളിലേക്ക് പോകാൻ കുട്ടികൾ സ്കൂളിൽ നിന്ന് പുറത്തുപോകുന്നു. അത്തരം സാമ്പത്തിക സ്ഥിരതാ രീതികൾ കൂടുതൽ സ്വാധീനം ചെലുത്തുന്നത് അധികാരഭ്രഷ്ടരായ ജനങ്ങളുടെ ജനസമൂഹത്തെയാണ്, അവർ ഇനി പ്രതിഷേധിക്കാൻ കഴിയാത്തതിനാൽ തിരിച്ചടികളെ നിശ്ശബ്ദമായി എടുക്കുന്നു.

മഹാഭൂരിപക്ഷം ആളുകളുടെയും ദൈനംദിന ജീവിതത്തിൽ അത് ഉണ്ടെങ്കിലും ഉപരിതലത്തിൽ ഉടനടി ദൃശ്യമാകാത്ത മനുഷ്യദുഃഖങ്ങളുണ്ട്. ജനസംഖ്യയുടെ വലിയൊരു വിഭാഗം അവരുടെ ഭക്ഷണ ഉപഭോഗം വെട്ടിക്കുറച്ചതായി സർവേകൾ കാണിക്കുന്നു.

പ്രസിഡന്റിനും സംഘത്തിനും സമ്പദ്വ്യവസ്ഥയെ പുനരുജ്ജീവിപ്പിക്കാൻ ഇതുവരെ അവസരം നൽകാൻ തയ്യാറായ ഉയർന്ന വരുമാന നിലവാരത്തിലുള്ളവരെ ഉൾപ്പെടുത്താൻ സർക്കാർ ഐഎംഎഫ് സമ്മർദ്ദം ചെലുത്തുന്നുവെന്ന് തോന്നുന്നു. പ്രതിഷേധ പ്രസ്ഥാനത്തെ സർക്കാർ അടിച്ചമർത്തുന്നതിനെ അവർ പൊതുവെ പിന്തുണച്ചിരുന്നു.

എന്നിരുന്നാലും, 36 ശതമാനം വരെ എത്തുന്ന പ്രത്യക്ഷ നികുതിയിലൂടെ അവർക്ക് നികുതി ചുമത്താൻ സർക്കാർ പദ്ധതിയിടുന്നുവെന്ന സമീപകാല പ്രഖ്യാപനം ഈ ബിസിനസ്സ്, പ്രൊഫഷണൽ ഗ്രൂപ്പുകളിൽ ചിലരുടെ കടുത്ത പ്രതിഷേധത്തിന് കാരണമായി. സുതാര്യവും വരുമാനം കാണിക്കുന്നതുമായ വ്യക്തികളും കമ്പനികളുമാണ് ഇവർ.

അന്താരാഷ്ട്ര നിലവാരമനുസരിച്ച് ഉയർന്ന സ്ലാബിൽ 30 മുതൽ 50 ശതമാനം വരെ പ്രത്യക്ഷ നികുതി നിരക്ക് അസാധാരണമല്ല എന്നതാണ് വിരോധാഭാസം. പുതിയ നികുതി നയത്തെ എതിർക്കുന്നവരുടെ രോഷത്തിന്റെ അടിത്തറ ശ്രീലങ്കയുടെ സാമ്പത്തിക തകർച്ചയുടെ മൂലകാരണം പ്രസിഡന്റും സർക്കാരും അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്നില്ല എന്ന തോന്നലാണ്.

പ്രതിഷേധങ്ങൾ അവസാനിപ്പിച്ച അതേ നിയമം കർശനമായി പാലിക്കുന്നത് നികുതി പിരിവിലും ഉണ്ടായിരിക്കണം, അഴിമതിയിൽ ഉൾപ്പെട്ടവരെ നിയമത്തിന് മുന്നിൽ കൊണ്ടുവരണം. യഥാർഥ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിലേക്കും ജനാധിപത്യത്തിലേക്കും നാം ശരിയായ പാതയിലാണെന്നും വികസനത്തിലേക്ക് നീങ്ങുന്നുവെന്നും ഉറപ്പാക്കാൻ ഇതിന് കഴിയും.

എന്നാൽ സാമ്പത്തിക തകർച്ചയുടെ സമയത്ത് അധികാര സ്ഥാനങ്ങളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നവരും അതിന്റെ പ്രാഥമിക ഉത്തരവാദിത്തം ഏറ്റെടുക്കാൻ കഴിയുന്നവരും വീണ്ടും സർക്കാർ കാര്യങ്ങളുടെ തലപ്പത്ത് എത്തുന്നു എന്നതാണ് യാഥാർത്ഥ്യം. തദ്ദേശ സ്വയംഭരണ, പ്രവിശ്യാ, പൊതുതെരഞ്ഞെടുപ്പുകൾ ഉടനടി നടത്തിയാലും വിജയിക്കാനുള്ള ആത്മവിശ്വാസം പ്രകടിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അവർ ഇതിനകം തന്നെ അടുത്ത തിരഞ്ഞെടുപ്പിനുള്ള പ്രചാരണം ആരംഭിച്ചു കഴിഞ്ഞു.

കഴിഞ്ഞ ഭരണകൂടങ്ങളെപ്പോലെ, തങ്ങൾ ചില തെറ്റുകൾ ചെയ്തിട്ടുണ്ടെന്ന് പ്രസ്താവിക്കുമ്പോൾ, അവർ അവസാനം വിട്ടുപോയിടത്ത് നിന്ന് പുറപ്പെടാനുള്ള നിശ്ചയദാർഢ്യമല്ലാതെ, അവരുടെ ഭാഗത്ത് നിന്ന് പശ്ചാത്താപത്തിന്റെ പ്രകടമായ ലക്ഷണങ്ങളൊന്നുമില്ല. അവശ്യവസ്തുക്കളായ ഗ്യാസ്, കൽക്കരി, പെട്രോൾ എന്നിവയുടെ സംഭരണത്തിൽ വൻ അഴിമതി നടന്നതായി ആരോപണമുണ്ട്.

ഒരു ജനാധിപത്യ രാഷ്ട്രീയത്തിൽ, ധാർമ്മിക നിയമസാധുത വരുന്നത് സദ്ഭരണത്തിലൂടെയും തിരഞ്ഞെടുപ്പുകളിലൂടെയുമാണ്, അല്ലാതെ പ്രതിഷേധക്കാരെ അറസ്റ്റ് ചെയ്ത് നിശബ്ദരാക്കുന്നതിലൂടെയല്ല.